[25 november, Jakarta, Gon Uyttewaal en Cathelijne Verboeket]
Vanochtend hebben we het symptoom misselijkheid behandeld. Dit bleek een stuk eenvoudiger te begrijpen voor de participanten dan het symptoom vermoeidheid. Dit omdat de fysieke dimensie bij misselijkheid meer op de voorgrond staat. Vooral de niet-medische interventie van het drinken van cola gaf het nodige ongeloof en hilariteit. Cola is toch junkfood, dat geef je toch niet aan je patiënten? Ook stil gestaan bij het drinken van gemberthee tegen misselijkheid. Veel mensen drinken hier gemberthee in het gewone dagelijkse leven en vinden dit lekker. Dit kan dus ook worden ingezet bij misselijkheid bij patiënten op de afdeling. Ook het spoelen met kamillethee kennen zie hier niet. Morgen bij aankomst van de les krijgt iedereen een kop kamillethee. Op initiatief van een deelnemer die dit vanmiddag in de winkel gaat kopen. Ze willen graag de kamillethee proeven, voordat ze deze aan de patiënt adviseren.
Vandaag ook gesproken ‘overoncology nursing care is….’ (zoals ‘liefde is…’). Hier kwamen hele goede reacties op. De deelnemers beginnen hier echt al een beeld van te krijgen. De aankomende dagen gaan we nog actief werken met het USD en de analyse daarvan. Met name de psychische en sociale dimensie en de verbanden tussen de symptomen en het symptoomlijden is een uitdaging. De fysieke en spirituele dimensie zijn voor hen veel duidelijker. Zoals ik al eerder schreef, accepteren patiënten hun ziekte en het daarbij komende lijden veel meer. Omdat zij hierin gesteund worden door hun geloof. Ik sprak vanochtend een arts die zich gespecialiseerd heeft in palliatieve zorg. Zij gaf ook aan dat het accepteren van de ziekte en het lijden hierbij in Indonesië niet vaak als een probleem worden ervaren. Ditzelfde heeft zij als arts ervaren in India , terwijl in Singapore, Maleisië en Australië, waar zij ook heeft gewerkt, de spirituele dimensie wel meer aandacht behoeft. Wordt vervolgd.