Bericht uit Indonesië 9: Angst

[ 21 november, Jakarta, Gon Uyttewaal en Cathelijne Verboeket]

Vandaag stond de cursus in het teken van het symptoom angst. We behandelen bij ieder symptoom eerst het theoretisch kader en oefenen het uitvragen van het symptoom aan de patiënt. Daarna gaan we in groepjes de afdeling op om daar te toetsen hoe het in de praktijk gaat. Wat vertelt de patiënt over het symptoom en is er aandacht voor alle 4 dimensies ervan (lichamelijk, psychisch, sociaal, existentieel). Wat is er over terug te vinden in het dossier, welke aspecten zijn beschreven, welke analyses zijn gemaakt en welke interventies zijn ingezet? Basale informatie blijkt wel te vinden, maar er lijkt op papier weinig samenhang te zijn tussen het beleid van de verschillende disciplines.

Het uitvragen van het symptoom pijn ging donderdag heel goed. Praten over alle dimensies blijkt natuurlijk gedrag te zijn. Bij het symptoom angst was het uitvragen moeilijker. De machteloosheid bij de verpleegkundige is soms waarneembaar. Het is ook moeilijker om tot de kern te komen als patiënten hun probleem niet als angst definiëren.

Het is opvallend hoe sterk de connectie is die de verpleegkundigen maken tijdens een gesprek met de patiënt en de naasten. Intens oogcontact en fysiek steunend contact. De patiënten respecteren de verpleegkundigen zeer en nemen hen duidelijk erg serieus. Wordt vervolgd. Klik foto’s om te vergroten.