[Yogyakarta, 27 oktober 2015, Gon Uyttewaal en Cathelijne Verboeket]
Dagelijks starten de deelnemers met een pre-test. Van de lesstof die gepland staat voor die dag toetsen we eerst het basiskennisniveau. De onderwerpen van vandaag zijn de algemene principes van symptoommanagement, klinisch redeneren en presentatietechnieken. Aan het einde van de dag doen ze dezelfde test als in de ochtend. Voor ons een goede terugkoppeling of onze les aansluit. Voor hen een manier van werken die passend is bij de Indonesische leercultuur. De deelnemers gaan er zeer serieus mee om. Het maakt hen ook zenuwachtig. De tests zijn in het Engels. Wij moeten ze immers kunnen nakijken. Lang niet alle deelnemers kunnen zich uitdrukken in het Engels. Een enkeling zelfs helemaal niet. Voor het maken van de pre- en posttest mag de mobiele telefoon gebruikt worden. Daarbij ligt het internet open. Misschien is het onze naïviteit, maar het lijkt er toch echt op dat de deelnemers geen hulplijnen openzetten.
Bij de deelnemers van het programma in Jakarta bleek in de “in between assignment ”, een opdracht tussen de eerste en de tweede module in, dat de verpleegkundigen moeite hadden met het beschrijven van hun voorbeeldfunctie (rolmodel) op de eigen afdeling. Omdat we een train-the-trainer cursus verzorgen is ook de ontwikkeling van trainingsvaardigheden belangrijk. Ook daar was weinig over terug te vinden in de in between assignment. Ook de grote talenten uit die groep kwamen er niet goed uit. Dat vraagt dus aanpassing van onze lessen. Daarom vandaag de opdracht vrij te associëren op het zijn van een trainer en het hebben van een voorbeeldfunctie op de eigen afdeling. Een bewustwordingsoefening. We gebruikten daarvoor zo’n 100 ansichtkaarten, in de loop der tijd verzameld voor associatie-oefeningen als deze. Iedereen kiest 1 kaart die passend is bij de vraagstelling van deze opdracht. Vervolgens presenteren ze voor de groep het hoe en waarom van hun keuze.
Wat zijn we verrast door de kracht van hen. Het zijn nog muizen in de groep. Echter vanmiddag ontpopten ze zich als echte persoonlijkheden. Goed voor de groepsdynamiek! Goed voor het leren van presentatietechnieken! En bovenal goed voor de bewustwording van de betekenis van het zijn van een trainer en rolmodel. Sommige waren op zeer originele wijze in staat een duidelijke visie te vertellen: De transformatie van een cocon naar een in vrijheid vliegende kleurrijke vlinder. Voor haar staat dit voor de ontwikkeling van “novice to expert”. Ze verlangt naar de kleurrijke vrijheid die zij hoopt te vinden als oncologieverpleegkundige. De wat saaie theoretische slide van gister kreeg per direct kleur.
Een ander koos een foto van een fiets met een omvangrijke schaduw erachter. De fiets staat voor een probleem. De schaduw, die veel groter is dan de fiets, staat voor het vermogen tot oplossen of leefbaar maken van het probleem: De kansen winnen het van de problemen.
Er zit veel potentie in deze groep!