[Yogyakarta, 29 oktober 2015, Gon Uyttewaal en Cathelijne Verboeket]
We willen de participants actief betrekken bij het programma Eager to Share. We willen en moeten bijdragen aan de vorming van zelfstandig functionerende, kritisch reflecterende en deskundige oncologieverpleegkundigen. ‘Nursing Empowerment’ is een belangrijk thema waar wij met de participants over praten en over reflecteren. Vaak zie je eenzelfde reactie. Een gezichtsuitdrukking van: “Nou, dat zal nog niet meevallen”, een verbale reactie van: “zo werkt het bij ons niet” mét daarbij een afwachtende houding. De verpleegkundigen werken in een hiërarchische omgeving waar eigen initiatief niet gebruikelijk is en in hun eigen beleving ook ongewenst. Maar is dat wel zo? Onze ervaring is dat je, als je een goede en onderbouwde analyse maakt op basis van concrete observaties en de juiste (meet)instrumenten en parameters, kracht afdwingt. Zeker omdat iedereen uiteindelijk het zelfde wil: goede zorg voor patiënten.
Ook hier is het argument dat het veel te druk is. En inderdaad, de aantallen patiënten in Indonesische ziekenhuizen liegen er niet om. Al doorvragend kom je erachter dat het verpleegkundig domein en daarbij het takenpakket van de verpleegkundigen veel beperkter is. Er is nog heel veel ruimte om je te bekrachtigen als verpleegkundige en je daarmee een veel interessantere gesprekspartner te maken voor artsen, staf en andere disciplines.
Vandaag doen we voor het eerst een “ward-assignment”. De deelnemers gaan met een gerichte opdracht naar de afdeling toe. Eerst verdiepen we ons in een patiënt met pijn: Welke medische en verpleegkundige informatie is terug te vinden in het dossier? En met behulp van het Utrechts Symptoom Dagboek bevragen we de patiënt over het symptoom pijn in al z’n dimensies.
Conclusie is dat in het dossier weinig verdiepende informatie terug te vinden is over de psychologische, sociale en spirituele dimensie van de patiënt. Wanneer we bij een patiënt in gesprek gaan, zie je dat de vaardigheid van verbinding maken in grote mate aanwezig is onder de deelnemers. De verpleegkundigen zijn zeer betrokken. Heel mooi om te zien. Maar iedereen doet het op eigen wijze, met eigen interpretaties en iedere keer opnieuw zelf uitvindend wat de behoefte is. Hier wordt niet over gerapporteerd. We zijn het met elkaar eens over de meerwaarde van deze informatie in het dossier. Maar wie moet het doen? Er is immers geen tijd!
Op dat moment is het erg waardevol om zelf mee te lopen op de afdeling en een reflectie te mogen geven. Vrijwel continu is het aantal zittende verpleegkundige achter de balie groot. Wat zou de verpleegkundige kracht zijn als zij, in plaats van achter de balie, bij een patiënt zitten en gericht informatie verzamelen en documenteren? Zo kan er ook methodisch gewerkt worden ten aanzien van het psychische, sociale en spirituele domein. Op dat moment valt het kwartje ten aanzien van nursing empowerment en zie je de betreffende verpleegkundige geïnspireerd raken.
instructie voetmassage